Po sporządzaniu zapisków, kandydowaniu na szaleńca i zamachu na przeciętność Mes postanowił porzucić swoisty patos bijący z jego dotychczasowych produkcji. Nagrał więc krążek o wiele bardziej radosny, ironiczny i pozytywny. Najogólniej mówiąc- dużo prostszy w odbiorze. Przy okazji w tekstach nieraz ośmiesza subkulturę tytułowych dresów, a umiejętnościami wciąż przysparza kompleksów ogromnej części polskiej rapsceny. Ciężko jednoznacznie określić nowe wydawnictwo spod szyldu Alkopoligamii, bo ani nie jest to próba wskoczenia na jeszcze wyższy poziom (da się w ogóle?), ani jakakolwiek rewolucja w twórczości, ani żadna wielka zmiana wizerunku. To wciąż ten sam Piotr Szmidt opisujący otaczającą go rzeczywistość niebanalnie, zaskakując celnymi spostrzeżeniami. Subtelna zmiana w stosunku do uprzednich produkcji polega na tym, że Mes przestał opowiadać wyłącznie o sobie, swoich problemach i poglądach. Na TBZD autor bardziej opisuje, niż ocenia. Po prostu widać w nim zacięcie do p