Gruby Mielzky - Silny Jak Nigdy Wkurwiony Jak Zwykle

Boże, jakie to jest nudne. Pierwszy raz recenzuję płytę z którą autentycznie się męczyłem. Mimo że do odsłuchu podszedłem „na raty” i puszczałem sobie maksymalnie 4 kawałki dziennie, to i one mało nie sprawiły, że usnąłem. Jednak na papierze album przedstawia się bardzo dobrze. Wyśmienicie rzekłbym. Połączenie dobrego truschoolu z klasycznymi bitami od Retrurners powinno przecież brzmieć całkiem nieźle, co nie? Nie.

Jedyny składnik, którego na krążku jest na pęczki to nuda. Jak dla mnie- absolutny fenomen. Nie sądziłem, że podczas krótkiej kariery można dokonać tak spektakularnego regresu. „Silny Jak Nigdy..” był przecież przed premierą wymieniany jako najbardziej oczekiwany debiut roku. A wyszedł z tego wciąż największy, ale zawód.

Przyznam, że sam po premierze pierwszego singla zainteresowałem się tematem Mielzkiego i wyszperałem jakieś jego starsze nagrywki. Nie było ich za wiele, jednak uwagę przykuwał występ gościnny na „Lavoramie” Ortegi Cartel. Tamże Gruby jedzie bardzo ostro, bez kompromisów, co naprawdę się chwali. Gdyby solo stało na poziomie tej jednej szesnastki, to byłyby szanse na najlepszą płytę roku. A jak jest?

Przede wszystkim monotematycznie do potęgi entej. Teksty są przewidywalne, proste i zwyczajnie naciągane. Nie ma większego sensu szukać tu czegoś ciekawego. Wygląda to mniej więcej tak

Pojedyncze wersy również przypominają odgrzewane kotlety. Co i rusz wydaję się, że już gdzieś to słyszałeś. Najbliżej Mielzkiemu chyba do Dioxa, bo w, de facto słabym, kawałku „X” jest wręcz jego kopią. Zrobione została to wszystko jakoś tak na odwal, bo nadarzyła się dobra okazja do nagrania czegoś w znanej wytwórni. Przez to wszystko odruch ziewania towarzyszy właściwie przez cały odsłuch płyty. 

Podobieństwo z jednym z członków Hifi Bandy potęgują wyselekcjonowane bity autorstwa The Returners. U nich bez zmian- wciąż są w stanie zaskoczyć pozytywnie jak choćby w utworze tytułowym, ale na ogół wciąż dostaniemy to samo, czyli ciekawe i klimatyczne sample umiejętnie wplecione pod werbel. Wszystko wykonane jest na dobrym, ale cały czas rzemieślniczym poziomie. Trueschool pełną gębą i nic więcej.

W sumie to i dobrze, że podkłady nie są najwyższej próby, bo zwyczajnie by się zmarnowały. Flow artysty, a właściwie jego wotum, woła o pomstę do nieba. Mielzky akcentuje w najgorszym możliwym stylu, zupełnie bez charyzmy i jakiejkolwiek zajawki. Do tego niejednokrotnie wywala się na bitach (mimo że ciągle jedzie tak samo), a niektóre lecą w już zupełnie innym tempie niż raper, jak w „Gra zmienia w bestię” .

Gościnne występy to jedne z najgorszych w tym roku. Diox próbował podrobić Pezeta z marnym skutkiem, Gural gada jakieś kocopoły wyjęte chyba z notatnika początkującego rapera, Bonson dał jakiś odrzut podobnie jak Jinx, chociaż tego ostatniego jeszcze da się słuchać. Mielizna naprawdę. Może goście chcieli dopasować się do poziomu gospodarza ?

Poznęcałem się trochę, ale „Silny jak nigdy..” niektórym pewnie wpadnie w ucho. Nie jest to wejście debiutem z buta, jak w przypadku Bonsona czy Małpy, jednak truskulom może się spodobać. Pod warunkiem że lubią BARDZO nudne rapsy. Mi takie coś zupełnie nie odpowiada.

  5.0/10