Słoń & Mikser - Demonologia 2

Znane przysłowie „nie oceniaj książki po okładce” (w tym przypadku: nie jaraj się płytą po akcji promocyjnej) dopadło mnie z zaskoczenia, po czym brutalnie sprowadziło na ziemię. A właściwie głęboko pod nią, by znaleźć się na poziomie nowej „Demonologii”.

Tak naprawdę pisząc o pułapie artystycznym, na którym krążek się znajduje, nie mam na myśli stricte jego produkcji, czy umiejętności Słonia. Poszczególne składowe albumu najczęściej obijają się o kreskę wyznaczającą przeciętność polskiej sceny i tylko w kilku momentach spadają niżej (np. przy absolutnie beznadziejnej szesnastce Kałena). Chodzi mi raczej o rzecz zupełnie inną: stosunek do słuchacza, analogiczny do „przychodźcie, zostawiajcie hajs”.

Słyszałeś pierwszą „Demonologię” ? W takim razie obcując z dwójką nie poczujesz praktycznie żadnej różnicy. Klimat stał się co prawda trochę gęstszy, ale w gruncie rzeczy wszystko działa na podobnych obrotach. Sądziłem, że wypadkową tak dobrej promocji, sporego fanbase’u, który duet zdążył sobie już wyrobić i wydawania obszernej edycji kolekcjonerskiej będzie produkcja zasługująca co najmniej na umiarkowane pochwały. Błąd. Dostaliśmy odgrzewanego kotleta w cenie obiadu z restauracji. Niefajnie.

Płyta jest więc wyjątkowo nudna. Wrażenie to potęguje sam rap w wykonaniu gospodarza, bo raz, że flow którym operuje nie zmieniło się ani trochę w przeciągu ostatnich trzech lat, a dwa, że w linijkach na okrągło przewijają się niemal takie same motywy. Na przykład storytelling „Suro” okazuje się zupełnie nietrafionym konceptem, bo w kawałku trwającym 6 minut już od około drugiej dobrze wiesz, jakie będzie jego zakończenie, z kolei atmosfera innych utworów czasem zostaje strawiona przez jakiś żenująco prosty rym. Takich i podobnych kwiatków znajdziemy na „D2” o wiele więcej. Po odsłuchu w głowie nie pozostaje tym samym zbyt wiele, za wyjątkiem mocnego „Pan Patryk Jedzie Na Biwak” oraz kilku naprawdę pomysłowych i niesztampowych linijek. Ale jak na 2CD wypełnione po brzegi muzyką nie mamy do czynienia z jakimkolwiek osiągnięciem.

Trzeba jednak przyznać, iż Słoń wciąż operuje pewnym drygiem do wymyślania groteskowych punchline’ów, lecz używa ich zdecydowanie za często i przede wszystkim nakierowuje je w złą stronę. Zamiast określonego targetu woli bowiem wysyłać strzały w powietrze (co zawsze kojarzy mi się z obrażaniem samych słuchaczy). W ostateczności wyżywa się na hejterach, wackach lub recenzentach. Ambitnie? Kurwa nie sądzę. Motywy lucyferyczne, robaki w ciele, wirusy dziesiątkujące ludność i multum innych zamienników również przestały tak szokować. Nie da się jechać ciągle na jednym schemacie i odcinać kuponów od fejmu. To znaczy da się. Ale nie w momencie wyżu swojej kariery, no błagam.

Kompanów do nagrywek gościnnych Słoń wybierał chyba na ślepo, bo obok świetnych szesnastek Tetrisa, Jinxa i Eripe (jak to dobrze że w”86” nawija pierwszy…) plasują się te niemal katorżnicze dla uszu. Kaen z wersem o kupce (hahaha, no nie mogę) zapisał się w historii rapu jednym z najbardziej żenujących w Polsce, a jakiś tam Antek pomylił rap z marną recytacją. Również Kacper HTA, Sheller, Pih i Paluch nie poczynili cudów, ale da się ich słuchać. Co nie znaczy że z przyjemnością. Brassi spisuje się natomiast nie najgorzej jako deathcore'owy "krzykacz" w intrze i "Lovecrafcie".

Szkoda tylko poniekąd zmarnowanych bitów produkcji Miksera, bo te oczywiście trzymają niezły poziom. Teraz to głównie dzięki nim czuć ciężką atmosferę projektu, toteż prawie wszystkie podkłady utrzymane zostały w mrocznej stylistyce i brzmią bardzo dobrze, ale na dłuższą metę haniebnie nudzą swoją prostotą. Słychać progres i jakieś inspiracje nowoczesnością, jak trapowa perkusja w „Koyaanisqatsi” , ale mityczny „wspólny mianownik” jakim jest szeroko pojęta groza i poczucie zaszczucia, przybiera zbyt okazałe i jednolite rozmiary, podporządkowując sobie niemal całe brzmienie albumu. Ot wszystko całkiem sprawnie, acz za mało innowacyjnie, a baty przede wszystkim za brak rozruszania monotonii, która napływa do ucha po jakimś czasie.

Nie jaram się i jarać się an pewno nie będę. Jedynka była fajna, bo w dobrym stylu wypełniła niszę horrorcore’u na polskiej scenie, ale druga to już siódma woda po kisielu i jedynie spotęgowanie poprzedniczki (do porzygu). Co w efekcie spowodowało pewną rozlazłość projektu i jego ogólną przeciętność. Za słabe, jak na takie poruszenie wśród słuchaczy i osobiście spory zawód.

  5/10