Tede - Vanillahajs

Takie płyty to exemplum stwierdzenia „co za dużo to niezdrowo”. Czego za dużo? Na przykład nieustannego pierdolenia o infamii, infamii i jeszcze raz odkuciu się. Poza tym chyba za dużo też utartych schematów, z których zasłynął duet Tede-Sir Mich po obraniu kierunku na szeroko pojęty newschool.

Brzydsza siostra „#kurta_rolsona” to stwierdzenie dobrze obrazujące „Vanillahajs”. Już przed premierą wiadomo zresztą było, że VH$ raczej nie przebije prawie bezbłędnej w swoim nurcie poprzedniczki. Forma artystyczna, której używa ów duet od mniej więcej dwóch lat, powoli się wyczerpuje. Przed wami jej ostatnie tchnienie, wydane zresztą nie bez trudu. Z całej tej pseudo-trylogii część trzecia jest zdecydowanie najgorsza i po odsłuchu od razu wiadomo, że to rzeczywiście „#kurt” był punktem kulminacyjnym, że tak się wyrażę, after-beefowej kariery Tedego. Teraz obserwować możemy już lekki zjazd. Co prawda zjazd tylko artystyczny, bo ludzie wciąż łykają jego nowe produkcje jak młode pelikany.

Jest duże prawdopodobieństwo, że prace nad tym krążkiem zaczęły się od krótkiego dialogu między autorami, a brzmieć on mógł mniej więcej tak:

- Ej Jaca, dawaj nagramy se następny album

- Spoko, w sumie trochę mi się nudzi

I w przeciągu 2 dni mieli już nagrane 60 numerów. Wystarczyło jeszcze dokonać selekcji i trochę poczekać, żeby móc wydać to przed corocznymi urodzinami w Mielnie.

Oczywiście wyolbrzymiam, ale podczas odsłuchu naprawdę ma się wrażenie, jakby VH$ była nagrywana w pośpiechu. Brakuje jej przede wszystkim pomysłów. Na poprzedniczce było ich przecież zatrzęsienie: doskonałe refreny, bujający jak jasna cholera „Streetwear”, pokraczny, ale ujmujący „J23”… Można by wymieniać jeszcze długo. A teraz? Prawdę mówiąc nie wiem, jaki element może zasłużyć na miano oryginalnego, ale przy tym zachowującego przynajmniej pozory dobrego smaku. Kandydatów mamy kilka.

-Zupełnie nieudana przygoda z autotunem w „Michael Kors"

-Nieśmiała próba rapcore’u w drugiej zwrotce „hot16challenge”

-Retard-rap bez krztyny pomysłu w „Martwych Ziomkach”

-wannabe odkurzacza z PRLu w refrenie „Wyje wyje bane”

-Protest-song nagrany w formie bangera w „Pażałście”

I w sumie żaden nie jest do końca spoko. Z braku laku „Pażałsta” jeszcze ujdzie, bo tak dziwnej symbiozy dawno nie słyszałem. Reszta jest albo durna, albo żałosna, albo zwyczajnie nudna.

Z wyjątkiem tych, pożal się Boże, konceptów nic na płycie nie zaskakuje. Ba! Wszystko brzmi jakby było robione od linijki. Na zasadzie „Tutaj damy wspominki, a tu jakiś kawałek na imprezkę, dawaj bengjera Michu, jeijeeeee znowu będę fejm mieeeć”. Tracklista jest bardzo przewidywalna. Co więcej, mała ilość występów gościnnych jeszcze bardziej ten mankament uwydatnia. A więcej featów by się przydało także z innego względu. Momentami Tede najzwyczajniej w świecie nie daje sobie rady z rapowym rzemiosłem. Często zdarza mu się wypaść z bitu (to dukanie w „Vanilla Ice” jest nie do zniesienia), mało sprawnie przyspiesza, bełkocze coś pod nosem. Albo robi to wszystko naraz i wtedy masz już przemożną chęć rzucić odtwarzacz w kąt. Uroku płycie nie dodają hasła zahaczające o żenadę, jak choćby „ten rap jest głębszy niż dupa”. Hohoho, jak śmiesznie. A nie, jednak wcale nie.

Z bitami też jest różnie. Sir Mich na pewno nie ciągnie tego albumu za uszy. Oczywiście, jego produkcje nie spadają poniżej bardzo dobrego poziomu, w końcu stworzył je jeden z najlepszych w swoim fachu w Polsce. Z drugiej jednak strony nic szczególnego nie prezentują. Może poczułem się za bardzo rozpieszczony jego popisami z „#kurta”, ale warstwa muzyczna VH$ ani razu nie powoduje opadu szczęki. No dobra, raz powoduje, bo „Pażałsta” wgniata w ziemię. Ale za chwilę pojawia się Graniecki ze swoim WSZYSTKOSIEJAKOŚLEPIJEEEEEEEJ i cały czar pryska. Ogólnie jest mniej widowiskowo, niż wcześniej, ale nie zmienia to faktu, że wciąż bardzo dobrze.

Jeśli traktować ten krążek jako żart muzyczny to w tym aspekcie spisuje się fantastycznie. Tragiczne refreny, kicz wylewający się zewsząd, hasła, których nie powstydziłby się Gang Albanii. Świetna zabawa, po pięciu piwach pewnie będzie tańcował w najlepsze przy ajajajaj wladimir putin dont pusz dat baton. Ale bez alkoholu nawet nie podchodź, chyba że lubisz się wstydzić muzyki, której słuchasz.

PS. Faktycznie mieliście gest z wykorzystaniem bitu na #hot16challenge, skoro i tak upchnęliście ten numer na album.