Buka - Wspaniały Widok Na Nic Interesującego

Druga legalna płyta to w przypadku każdego wykonawcy swoisty sprawdzian. Zaryzykowałbym nawet stwierdzenie, że jest to album ważniejszy od pierwszego, bo właśnie on dosadnie pokazuje, czy wejście do mainstreamu było tylko dziełem szczęśliwego przypadku i zbiegu okoliczności, czy może dany artysta naprawdę ma talent i świadomie kieruje swoją karierą. Buka wychodzi z tej konfrontacji obronną ręką, jednak została trochę poraniona w ferworze walki.

Na początku z całą stanowczością należy stwierdzić, że „Wspaniały widok na nic interesującego” jest krążkiem o wiele lepszym od „Pokoju 003”. Monotonia poprzedniczki odeszła w niepamięć. Teraz klimat nie opiera się wyłącznie na dziwnej akcentacji rapera. Buka porusza się po odmiennych stylistycznie bitach i robi to nawet jeszcze lepiej niż wcześniej. Ba! Przy tych wszystkich innowacjach udało się zatrzymać lekko karykaturalny wydźwięk całości, co jest faktem naprawdę bardzo istotnym, patrząc przez pryzmat oczekiwań fanów. 

Reprezentant SumyStyli ma, zgodnie z nazwą, bardzo specyficzny styl. Chociaż tonem głosu przypomina Vixena, a przez niektórych jest porównywany do Eminema czy też Magika, zachowuje pewną oryginalność. Słowa „przypomina” i „porównywany” nie oznaczają przecież tego samego co „kalka” czy „xeroboj”. Powiem więcej- z połączenia tych wzorców i (być może) inspiracji, powstał bardzo ciekawy raper, którego pomylić z kimś innym zdołałby jedynie niesłyszący. Na nowym albumie rapuje już na kilka odmiennych sposobów (nawet w jednym kawałku), ale zawsze gdzieś przemyca tę iskierkę własnej maniery (świetna „Nadzieja”). Inna sprawa, że czasem ta iskierka zamienia się niepotrzebnie w ogień, trawiący poniekąd dobre zdanie o krążku.

Buka sprawia niekiedy wrażenie, jakby miał małe problemy z wymową. Naprawdę. Nieraz potrafi tak zaseplenić przed mikrofonem, że nie wiadomo czy to jeszcze on, czy jakieś spięcia w słuchawkach. Co więcej, mam wrażenie że podnosi tę wątpliwą umiejętność do rangi sztuki. Rap w dużej mierze polega jednak na tekstach, a co za tym idzie również nad sprawnym ich odtworzeniu swoim aparatem gębowym. Gość czasem zwyczajnie bełkocze („Dekada”), a krztusić się własnym językiem to żadna umiejętność.

Co za tym idzie również teksty nie wybijają się ponad szarą przeciętność, serwowaną przez gdańszczanina od kilku ładnych lat. Ten aspekt jego twórczości wymaga sporych poprawek, może wręcz innych fundamentów. Przede wszystkim wersy nie zapadają w pamięć. Niby ziomek coraz częściej używa metafor („Wznieśmy Toast”) i gęsto nawarstwia kawałki rymami, ale po pierwszym odsłuchu za nic nie byłem w stanie stwierdzić, w jakiej z grubsza tematyce starał się on poruszać. Najczęściej mamy do czynienia z braggą, braggą czy też braggą. Zdarzają się wyjątki, jak ciekawy numer ze Skorem, ale zdecydowanie za często linijki wpadają jednym uchem, wylatują drugim, a po drodze nie zostawiają w głowie zupełnie nic. Tytuł albumu idealnie zresztą odzwierciedla zaistniałą sytuację.

Forma przerasta więc treść na potęgę. Szkoda, że taka sytuacja ma miejsce, bo Buka potrafi zrobić z bitami co tylko zechce. Nawija na różnych szybkościach, udanie wychodzi mu zmiana akcentacji, świetnie czuje bity i dosłownie się w nie wkleja („Legal”). Warto pochwalić także refreny jego autorstwa, w większości wykonanie na bardzo przyzwoitym poziomie, a przede wszystkim szybko wpadające w ucho.

Jedną z najlepiej wykonanych na albumie rzeczy są na pewno podkłady. Dźwięki zaserwowane m.in. przez Grega, DonDe, Magierę, czy Feru pałętają się po różnych stylach muzycznych i całkiem różnych klimatach. Od fragmentów mocno syntetycznych, z połamanym rytmem („Legal”) poprzez nieskomplikowane i szybkie w „Piaski Klepsydr”, aż do tego naprawdę urywającego głowę w bardzo luzackim „Zanim Powiem Nara”. Wszystkie instrumentale stoją na wysokim poziomie, i dobrze brzmią w połączeniu z gospodarzem. Jedyny minus warstwy dźwiękowej to fakt, iż stosunkowo często natkniemy się na średnio brzmiące pianinko, ale to właściwie jedyny mankament, jaki mogę wymienić.

O czymś zapomniałem ? Chyba ni… ah, no tak. Występy gościnne. Bisz zjadł, pozostałych nawet nie ma sensu słuchać. No, jeszcze może Mati trzyma poziom. Reszta pozostaje pod grubą kreską, wyznaczającą granicę słuchalności.

Bardzo dobry album, w którym da się znaleźć parę mankamentów (te teksty i wymowa..), lecz poszczególnie utowry obfitują w ciekawy klimat, dobre flow oraz fajne bity. Na dodatek „Wspaniały widok na nic interesującego” świetnie komponuje się z przedwiosennym słońcem. Polecam.

 7.0/10