trzy płyty, na które warto czekać

Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z ustalonym przez autorów planem, to niżej wymienione tytuły mogą  zawojować serca (i czas wolny) słuchaczy. W każdej z nich tkwi odmienny potencjał, a fakt, że wszystkie mają ujrzeć światło dzienne jeszcze w roku 2013 może tylko cieszyć.

Słoń/Mikser – "Demonologia 2"

Poprzedniczka była co prawda płytą mocno horrorcore’ową, jednak jej klimat tworzony był w większości tylko poprzez wersy Słonia. Teraz jest inaczej, bo wygląda na to, iż cała reszta została doprawiona w równie duszny i klaustrofobiczny klimat. Począwszy od świetnej strony graficznej albumu, poprzez mocarny i "straszakowaty" bity Miksera z singla, na samym teledysku skończywszy. Mam więc dużą nadzieję na wydawnictwo obfitujące w naprawdę mroczną atmosferę, jak, przy oczywistym zachowaniu skali, „Księga Tajemnicza” Kalibra. Możliwe, że dałem się nabrać na całą otoczkę promocyjną serwowaną przez poznański duet. Możliwe, że  Słoń się zapętlił i nic innego oprócz groteskowych i dosłownych rozkmin nie wymyślił. Możliwe nawet, że Mikser nie stanie na wysokości zadania. Ale, cholera, naprawdę nie mogę się doczekać tej nowej „Demonologii”.

Deobson – "Oddycham"

O, człowieku. To jest bomba, która wręcz musi wypalić w październiku. Deobe wraca na scenę po długiej nieobecności i dwa wydane dotąd single dosłownie miażdżą . Słychać, że raper nawija całym serduchem, bo emocje przerzuca na mikrofon wręcz hurtowo. Autentyczność, czyli cecha dla niektórych najważniejsza w ogóle w rapie aż buzuje. Gość jest też bardzo wyrazisty, pomimo braku szczególnie rozpoznawalnego głosu i podchodzi do, zdawać by się mogło, utartych tematów z niespotykanych dotąd stron. Co ważne, nie zapomniał również jak się rapuje, bo w kwestii flow naprawdę niewiele można mu zarzucić. No i jeszcze ksywki zarówno na liście producentów (Bober, Pawbeats) jak i występów gościnnych (Zeus, Tet, Rover). UrbanRec rośnie w siłę, trzeba przyznać.

Eripe & Quebonafide – "Płyta Roku"

Nie wyszedł żaden singiel, ani sekundy promomixu, prózno też szukać jakichkolwiek konkretów w postaci podania tracklisty, czy producentów. Nic. A i tak jestem niemal pewny- to będzie, zgodnie nawet z tytułem, najlepszy album roku. W najgorszym, ale to najgorszym (takim meganajgorszym) wypadku zajmie drugie, trzecie miejsce we wszelkich rankingach podsumowujących. Z nieoficjalnych wiadomości wiadomo między innymi, że cała warstwa tekstowa ma być utrzymana w klimacie rzucania panczy na lewo i prawo, co na przykład mi pasuje, nawet bardzo. A jeszcze wzmianka o największym celu albumu- by nie było na nim żadnej słabej linijki- sprawia, że zaczynasz myśleć w kategoriach "za piękne, by było prawdziwe". Między innymi przez ten projekt Eripe zawiesił prace nad swoim nowym solowym wydawnictwem. Czy potrzeba lepszej rekomendacji?