Kuba Knap - Lecę, Chwila, Spadam

Właściwie nie można nawet powiedzieć, że kariera Kuby Knapa nabrała rozpędu. Przecież on od samego początku rozkochał w sobie większość słuchaczy. Głównie przez to, że ma na siebie pomysł, dzięki czemu Mes bez wahania dołączył go do swojej alkopoligamicznej kompanii i teraz to procentuje- w krótkim czasie najlepszy ze żbików dokonał dużego progresu, dopracowując swój styl prawie do perfekcji. Niewiadomą wciąż pozostawało jednak, czy będzie on w stanie udźwignąć ciężar legalnego longplay’a.

G-funk nie jest zbyt szczodry dla polskiego odbiorcy. Pierwsze (i na dobra sprawę jedyne) co przychodzi na myśl to kolektyw Mes-Stasiak -Pjus. Gdy skład przestał regularnie działać nastała po nich niemal sześcioletnia posucha. Nie dziwne więc, że fani doszukują się w Kubie spadkobiercy po 2cztery7 i zarazem polskiego Devina the Dude. Panczlajn matki natury nie jest jednak zamykany w żadną szufladkę. On sam bez trudu znalazł sobie miejsce na scenie i od razu rozbił tam biwak, po czym zaczął nagrywać „Lecę, Chwila, Spadam”. Oczywiście przy okazji popijając Perły i smażąc kolejne blanty. Jak to na biwaku.

Pomimo tego luzackiego, nieskrępowanego wizerunku Knapa, jego nowy album wcale nie należy do najprostszych. Oczywiście znajdą się tutaj kawałki idealne do słuchania na imprezach, swoiste hymny na cześć hulaszczego trybu życia („Wszystko co masz”)  oraz linijki w zamierzeniu aroganckie, ale ostatecznie… zwyczajnie żenujące, jak choćby „Jak masz w piździe to co masz w głowie/ To ode mnie to samo: jeden wielki chuj” jednak po drugiej stronie barykady meldują się dojrzałe „Nie Ma Szans”, czy też „Jak dym z tipa” Knap nie stroni od gorzkich spostrzeżeń, chociaż ani razu nie natkniesz się podczas odsłuchu na defetyzm i (tfu!) płaczliwość. Ma realne spojrzenie na przyziemne problemy, przez co otwiera się przed słuchaczami, ale ani przez chwilę nie nosi to znamion użalania się nad życiem.

Nie żeby ta płyta była specjalnie ambitna, przynajmniej nie w kwestii tekstów, ale kilka uwag o prozie życia pozostaje w głowie po odsłuchu i może nie obijają się po niej głośnym echem, jednak z Knapem bardzo łatwo się utożsamić i, gdy zacznie wymieniać swoje przywary, powiedzieć „cholera, tez tak mam!”. Nić porozumienia między raperem a słuchaczem jest bardzo ważna w wypadku gdy ten nie chce ani przesadnie hustlować, ani raczyć nikogo mitycznym „przekazem”. Wtedy wszelkie niedoróbki techniczne czy wokalne schodzą na dalszy plan. Tyle, że… tutaj takich uchybień i tak nie znajdziesz.

Leniwa, choć absolutnie nie nużąca, stylówka lepszego żbika jest niepodrabialna i aż dziw bierze, że zdołał wypracować ją w tak młodym wieku. Wszelkie zmiany rytmiki wychodzą bardzo naturalnie, krótkie pauzy i przyspieszenia również mają się dobrze, nawet śpiew w jego wykonaniu może się podobać i refreny z „LCS” z pewnością będą śpiewane chóralnie na niejednej imprezie. Umówmy się- ponadprzeciętnym śpiewakiem nie zostanie, ale sprawa wokalu wygląda o wiele lepiej niż na poprzedniej płycie.

Przez ten niemal idealny kunszt gospodarza występy zaproszonych raperów schodzą na drugi plan. Po prostu uwydatniają jak bardzo Knap pasuje do laidbackowych klimatów. Na tle gości prezentuje się on bowiem o wiele lepiej, potrafiąc przyćmić nawet 2cztery7. Nie żeby ich występy były złe. Bynajmniej, Zioło dał bardzo dobrze nawiniętą i w swój ironiczny sposób świetnie przedstawił to, jak ludzie podążają za stadem. Ten Typ Mes… no przecież wiecie, najlepszy raper w Polsce i cały czas to potwierdza, na „LCS” również. Cała reszta to na ogół górne stany średnie, może jeszcze poza Kubanem świetnie pasującym do vibe’u „Tez chciałbym to wiedzieć”. Występy gościnne to na pewno nie jedna z ważniejszych składowych albumu, ale jako smaczny dodatek poszczególne szesnastki prezentują się całkiem przyzwoicie.

Bardzo ważną częścią projektu Kuby są jednak podkłady. Jeszcze lepsze, jeszcze bardziej bujające niż na „Bez Nerwów Bez Złudzeń”. To już żaden wakacyjny klimat, to w pełni dopracowane i doprawione dźwiękami żywych instrumentów pełnoprawne kompozycje. Wspinający się na wyżyny umiejętności Szogun w „Mhm”, fenomenalnie użyta gitara elektryczna w "Jak Dym z Tipa", najlepsze z płyty „Nie ma szans” z idealnie użytymi „cykaczami” czarujące swoim błogim spokojem, czy też bardzo chwytliwy, typowo g-funkowy „Zbyt dziabnięty”. Naprawdę wszystkie bity, od pierwszego do ostatniego, są wymuskane i w pełni oszlifowane , a przy tym wchodzące w naturalną symbiozę z głosem podopiecznego Alkopoligamii.

Nie jest to z pewnością krążek, który z miejsca oczarowuje. Sam za pierwszym podejściem byłem trochę zawiedziony i nie w pełni usatysfakcjonowany legalnym debiutem. Gdy jednak dasz „LCS” szansę i na dobre wsiąkniesz w jej klimat… długo nie będziesz chciał się stamtąd wydostać. Może i trochę za długa, może znajdziemy tu zbyt wielu gości, może czasami zaczyna lekko nużyć, ale to wciąż ścisła czołówka w tego roku.