Dwa Sławy - Ludzie Sztosy

Skazywany na sukces duet z Łodzi w końcu dopiął swego. Nie było łatwo. Po kilku latach mozolnego skrobania rzepki w podziemiu udało im się nagrać legalny album, który… niczego nie zmienił. Dopiero teraz Astek i Rado zaczęli na dobre przebijać się do świadomości szerszego grona słuchaczy, a „Ludzie sztosy” niemal z miejsca została okrzyknięta kandydatką na płytę roku. Sami raperzy natomiast największym objawieniem ostatnich miesięcy.

Jedyne co zmieniło się u Sławów na przestrzeni tych kilku lat to podejście do muzyki, które poniekąd zaważyło nad popularnością samego albumu. Newschoolowe (ale ciężko powiedzieć, że świeże) brzmienia stanowią  dominantę i tylko od święta zastępowane są samplowaniem- w „O sportowcu, któremu nie wyszło”- czy też wzbogacane pianinem- „:(”. Trudno jednoznacznie powiedzieć, czy to zmiana na lepsze, patrząc przez pryzmat samego wykonania.

Duet Dulewiczów, czyli kolektyw ojciec i syn, nie spartolił doszczętnie swojej roboty. Są momenty, gdzie płyta bangla naprawdę fajnie, a głowa zaczyna sama się bujać. Są to na ogół proste rozwiązania, ale działają jak trzeba. Szkoda tylko, że brzmienie jest tutaj tak płaskie. Bass został potraktowany po macoszemu, nikt nie poświęcił mu uwagi, przez co słuchanie „Ludzi Sztosów” po jakimś czasie zaczyna po prostu nużyć. Brakuje głębi i w gruncie rzeczy wszystko dzieje się na jednej płaszczyźnie.

Takie bity są trudne dla raperów z dwóch względów. Po pierwsze, nie ma mowy o wpadkach. Każda jedna byłaby natychmiastowo uwypuklana przez pędzące na złamanie karku elektroniczne dźwięki, dlatego gospodarze oraz zaproszeni na projekt Quebonafide i JNR zmuszeni zostali do pokazania nieskazitelnego raperskiego kunsztu (tak, to zdecydowanie najdziwniejszy związek frazeologiczny jakiego kiedykolwiek użyłem). Po drugie, bardzo dobrze gdyby te mało skomplikowane produkcje zostały w jakiś sposób ubarwione przez poszczególnych MC’s. O ile dla gości to nie problem, w końcu pojawiają się na płycie dosłownie na chwilę, tak przed Astkiem i Rado stało nie lada wyzwanie. Z którego wybrnęli fantastycznie.

Trudno powiedzieć, który ze Sławów spisuje się lepiej. Takie dywagacje najlepiej sobie odpuścić i zostawić w jakimś zupełnie nieważnym miejscu. Gdy już wydaje ci się, że to właśnie Astek wspiął się wyżyny, za chwilę ze swoją zwrotką wjeżdża Radosny, prezentując tak samo wysoki pułap. Chemia pomiędzy raperami aż buzuje, uzupełniają się wzorcowo. Nie ma tutaj żadnych przebłysków, bo duet ani przez minutę nie zniża poziomu. Dobre punche są poganiane jeszcze lepszymi punchami i tak pozostaje do końca tracklisty. Teksty są pedantycznie przemyślane i dopracowane do perfekcji, a zabawa słowem wkracza na jakiś zupełnie kosmiczny dla reszty sceny poziom. Do tego dodajcie jeszcze cztery składniki: charyzmę, bajeczne flow, najlepsze w Polsce hashtagi i pomysłowy patent na zwrotki w „SMGŁSK”. Uffff… no i jak tu nie być ich sajkofanem?

Jeśli lubisz rap, przy którym trzeba mocno wysilić mózgownicę, by zrozumieć wszystkie linijki- ten album jest dla ciebie. A może wolisz rap, gdzie to technika gra pierwsze skrzypce? W takim razie ten krążek jest również dla ciebie. W zasadzie jest to pozycja obowiązkowa dla każdego słuchacza. Nie zastanawiaj się długo, na pewno się nie zawiedziesz.