Rasmentalism - Wyszli Coś Zjeść

Początkowo nie byłem jeszcze pewny, ale gdy wyszedłem posłuchać tej płyty na dworze, letnie słońce zaświeciło mi prosto w oczy, a jedyną myślą oprócz wyjechania nad jezioro było wyjechanie nad morze, opuściły mnie wszelkie wątpliwości. Właśnie tego oczekiwałem po ich drugim legalnym krążku. Przebojowego letniaka, ale nie pozbawionego gorzkich, dojrzałych przemyśleń. Nie ma owianego złą sławą syndromu drugiej płyty. Jest za to kawał dobrej muzyki. I ładnego życia też.

Zgoda, „Wyszli coś zjeść” nie przeskoczyło „Za młodych na heroda”, ale też absolutnie nie taki był zamiar. To plus. Gdyby duet zdecydował się na konkurowanie z bezbłędną poprzedniczką, mogłoby to się skończyć tragicznie dla ich twórczości. W końcu życiówkę ma się raz w życiu. Dlatego się ją życiówką nazywa, nie? No właśnie. Na pewno było trochę walki z presją, która spadła na nich niemal przy samej premierze pierwszego legala, ale finalnie zarówno raper jak i producent z tego starcia wyszli zwycięsko nagrywając krążek, który w końcoworocznych podsumowaniach będzie pojawiał się równie często jak Hitler w wypowiedziach Korwina.

W artystycznym rozkroku stoi na pewno Ment, który przez cała długość płyty wyraźnie nie może się zdecydować czy pójść w stronę starego, samplowanego Rasmentalism, czy też odbić w bardziej wytrawne, wymuskane brzmienia podobne do tych jakimi raczy nas przy okazji Flirtini. I… naprawdę wyszło to płycie na dobre. Oprócz tego, że całość w ogóle nie potrafi znudzić, to przeskoki z jednej stylistyki do drugiej są, z braku lepszego słowa, naturalne, nie budzą żadnych obiekcji, żadnego uczucia zagubienia albo chaosu. Podrygujący, iskrzący bit „Filmu o nikim” wymusza na Rasie dojrzałą, acz wciąż barwną nawijkę na temat gościa niemogącego poradzić sobie z własnym życiem, ale już pierwszorzędny letniak „Budzik na 13” gdzie raper gloryfikuje prostotę słowami „Wiem że chciałabyś żeby cię tu witał sampel, bo kochasz to co wcześniej słyszałaś /Ale to dopiero druga płyta skarbie więc te rap patenty jeszcze nie dla nas” to pole do popisu dla nieskrępowanej liryki o wolności i zabawie własnym życiem. Taki trochę Rasmentalisowy loveyourlife, ale też nie do końca, bo za chwilę słyszymy „Po najgorszym mam najlepszy rok w życiu, boję się słabej płyty, czuję wzrok typów /Ale spoko, nie wyplułem jeszcze ton syfu, które siedzą we mnie”. Czyli przygotuj się na trochę gorzkich przemyśleń, słuchaczu. Ale żebyś nie pękł z tych rozkminek, to podamy ci je w lekkostrawnym sosie.

To jest właśnie esencja Rasmentów. Luźne, ale nie głupkowate podejście do życia i przelanie ich w doskonałych proporcjach na papier oraz na nuty. Ras nie wczuwa się w bycie wieszczem narodowym, nie powie jak odróżnić czarne od białego, ale od czasu do czasu zostawi cię z refleksją w kolorze szarym. Do której musisz odnieść się sam. Nie da się ukryć, że pomimo często letniakowych brzmień, często prześmiewczych porównań ("Cofa się w rozwoju jak nos Steczkowskiej") i wersów o dupach (ej, serio to są chyba najlepsze wersy o dupach w Polsce. Takie „Dziewczyna leży na mnie lepiej niż mój Backyard Cartel” to opus magnum wersów o dupach jest) ta płyta adresowana jest raczej do dorosłego odbiorcy. Spokojnie, wapniactwa tutaj nie ma i parę elementów rzeczywiście wymyka się z takiej szufladki, jak choćby refreny, do których można by nawet tańczyć („On nie ja”, „System interwałów”). Wydźwięk całości jest jednak jasny. Podczas odsłuchu nie otworzysz co prawda ust ze zdumienia nad wymuskaną liryką gospodarza, ale gwarantuję, że nie raz się zamyślisz i jeżeli akurat wtedy znajdziesz się w autobusie, to być może nawet przegapisz swój przystanek. Uroku linijkom Rasa dodają mocne pojedyncze wersy w stylu „Trochę płytką raczej mamy gadkę /A tyle chcę powiedzieć zanim zacznę /Zanim zgasnę, jak znicze przygaszane wiatrem”. Grafomania? Nie stwierdzono.

Równie dobrze prezentują się występy gościnne, których na "Wyszli coś zjeść" znajdziemy całe zatrzęsienie. Zarówno wokaliści, jak również raperzy pozostawili po sobie zdrowe powietrze i są wartością dodaną do albumu, co nader rzadko przytrafia się polskim płytom rapowym. Świetnie słucha się przede wszystkim Tomsona w "Na horyzoncie", który swoim refrenem wnosi tak ożywczą energię, że uśmiech pojawia się na twarzy samoistnie. Świetny duet z gospodarzem w "Systemie interwałów" utworzyła też Klaudia Szafrańska, a chór The Voices, mimo iż średnio pasuje do "Nie jestem raperem" to i tak przyprawia o lekkie ciarki na plecach. Jeśli chodzi zaś o raperów sprawa jest bardzo prosta. Niemal same tuzy, które nie zawodzą.  Nigdy i nigdzie. Dwa Sławy, Quebonafide, Sokół plus przebijający się coraz śmielej do świadomości słuchacza Sarius. Zostali oni dobrze dobrani pod numery, na których położyli swoje zwrotki, przez co nie sprawiają wrażenia przeszczepów dodanych na siłę.

Czego chcieć więcej? "Wyszli coś zjeść" to płyta zbalansowana, nieprzesadzona, z dobrymi występami gościnnymi. Świetna od strony muzycznej, świetna od strony lirycznej i technicznej. Stawiam ją dosłownie pół centymetra niżej od „ZMNH”. To wciąż pułap o jakim nawet nie może pomarzyć większość sceny.