Zeus - Jest Super

Po odsłuchaniu tej płyty czułem się jakbym poszedł do sklepu z zamiarem kupna papryczek chili i krwistego steka, a wyszedł stamtąd niosąc słodkie, kolorowe cukierki, balonik na sznurku i lizaka w kształcie serca.

Jestem zaskoczony tak daleko idącymi zmianami w stylu Zeusa, ale to zaskoczenie miesza się z zażenowaniem . Po sukcesie poprzedniczki nietrudno pojąć, dlaczego raper, który wcześniej mieszał z błotem popowe gwiazdki, wytykał wady społeczeństwa i naigrywał się z raperów lecących na kasę, nagle stał się uśmiechniętym, pełnym życia, do rany przyłóż kolesiem, który w kawałku mówi ci, że „jesteś cudem”. Po trwającym długie lata odbijaniu się od szklanego sufitu, wydając „Nie Żyje” w końcu go przebił, stanął na piedestale i został doceniony nie tylko przez recenzentów, ale i zwykłych, można by rzec niedzielnych, słuchaczy. To wielki sukces, nie tylko wydawniczy, ale przede wszystkim życiowy. Po tylu latach. W końcu. Udało się. Na pewno takie myśli miał w głowie Kamil. Szkoda jednak, że finalnie doszło do tego, że przysłoniły mu one całą resztę.

"Jest Super" wyzwala skrajne odczucia. Z jednej strony jesteś zachwycony tym, jak Zeus fenomenalnie radzi sobie w rapowym rzemiośle, jak bezbłędnie potrafi zmieniać flow i jak świetnie odnajduje się w różnych klimatach muzycznych, a z drugiej zbiera cię na wymioty słysząc jakieś pseudo-motywacyjne banały, refreny stylizowane na, kurwa, Arkę Noego oraz nieudane eksperymenty brzmieniowe, przywodzące na myśl wiejskie potańcówki w remizie. W niektórych momentach wręcz myślałem, że to tylko takie jaja sobie Zeus z nas zrobił, to było prowo i zaraz poleci jak berzerker. Ale niestety, on to wszystko nagrał na serio.

To nie jest zła płyta. To jest płyta odpychajaca. To płyta nie do przełknięcia dla oddanego fana, który słucha Zeusa od pierwszej solówki. Tło dla jego poczynań za mikrofonem stanowi muzyka w dużej mierze przesłodzona, a momentami zwyczajnie ckliwa. Technicznie wszystko stoi na swoim miejscu, do brzmienia sensu stricte nijak nie można się przyczepić, ale sam klimat albumu oscyluje wokół połączenia rapu, popu, Arki Noego, Zenka Martyniuka oraz DJa Tiesto. Niestrawne? W rzeczy samej. Perełki się na szczęście trafiają. Oszczędny w brzmieniu, z bardzo dobrymi uderzeniami pianina „Domek w górach”, funkowy „Idealnie niedoskonały” albo podchodzący pod laidback „Nie potrzebuję wiele” ciągną całość w górę, jednak to tylko wyjątki od reguły, niestety.

Niezręcznie mi to mówić w kontekście rapera z taką przeszłością, ale utwory typu „ODP. 2”, „Zgłupiej”, „Kamienie i mury” będą najbardziej strawne tylko dla… Eski czy RMF. Nie wszystkie, ale większość z nich to target typu gimnazjum, a "Będziemy dziećmi" to już w ogóle jakaś podstawówka. Zeus, jak mogłeś ?

Łodzianin nie stracił wbrew pozorom na przebojowości. Wciąż potrafi szarpnąć struną i pokazać duszę antysystemowca, zachowując charakterystyczną dla siebie zadziorność i cięty język. Szkoda, że w takim wydaniu raper pojawia się bardzo rzadko, a miejsca na tego typu kawałki zostały zajęte przez sielankowe, mdłe i oślepiające swoja nieskazitelnością wynurzenia, typu „Siewca”, albo przesączone truizmami „Kamienie i mury”. Oczywiście, łodzianin nie zatracił zdolności pisania trafnych metafor i wersów chwytających za serce (trzecia zwrotka „ODP. 2”), ale duszą się one w otoczeniu przejaskrawionych linijek, które wychwalają życie albo mówią ci, że musisz za wszelką cenę podążać za swoim celem.

O ile na poprzednich płytach Zeusa ciężko było znaleźć momenty ewidentnie słabe, tak teraz natykamy się na nie dużo częściej, a mocnych punktów jest na trackliście dosłownie kilka. Największy podziw budzi chyba rozkręcający się z każdą chwilą „Domek w górach”. Na pochwałę zasługują również newschoolowe „Mniejsze zło” z pokombinowanym, sylabowanym flow, oraz całkiem podobny do „Widnokręgu” „Panteon”, w którym małżeństwo Rutkowskich bardzo dobrze się ze sobą uzupełnia (co nie jest niestety regułą, przynajmniej w kwestii muzycznej). Reszta najczęściej po prostu trzyma poziom, ale zdarzają się chwile, gdy łapiesz się za głowę i nie możesz uwierzyć, że to naprawdę płyta Zeusa. W konkursie rzucania banałami na odległość na pewno nie stałby dziś na straconej pozycji.

Eskalacja szczęścia na „Jest Super” okazuje się po prostu przekoloryzowana. Na pierwszym legalnym wydawnictwie łodzianin też przecież emanował pozytywną energią, ale wtedy potrafił jakoś to wszystko wyważyć, utrzymać w ryzach. Teraz się nie udało, a tę ociekającą lukrem płytę śmiało można już teraz nazwać zawodem roku. "Nieważne jak się uśmiechasz, ale co grasz". Chyba znasz ten cytat.