HuczuHucz - Gdzie Wasze Ciała Porzucone

HuczuHucz, zapoczątkowując do spółki z Bonsonem napływ smutnych raperów na polską scenę, w zasadzie sam zamknął się w szufladce, z której teraz ani myśli się wydostawać. Tak, album „Gdzie wasze ciała porzucone” to właściwie „Po tej stronie raju” w wersji pro. Pozbawiony czysto technicznych niedoróbek, z poprawionym warsztatem i znacznie lepszą promocją. Mówiąc prościej- to ni mniej nie więcej niż odgrzewany kotlet, tyle że przygotowany w nowej mikrofalówce.

Fala niepochlebnych opinii ze strony słuchaczy nie wzięła się znikąd, chociaż mam wrażenie, że jest mocno przesadzona. Co ciekawe nie odnosi się ona do szydzenia z konkretnej płyty, bo poprzedniczka wydana w High Time była płytą naprawdę dobrą, śmiem nawet twierdzić, że jedną z lepszych w roku 2011. Odbiorców denerwuje niezbyt męski, kolokwialnie mówiąc płaczliwy, image rapera. I faktycznie, w wielu numerach z GWCP to przesadne rozżalenie dosłownie wylewa się z głośników podtapiając dobre wrażenie o całości. Kolejne ckliwe historyjki i storytellingi o patologicznych rodzinach, bólu istnienia, ciemnych stronach sławy są napisane w ten sam sposób, zakończone oczywistą puentą i wyglądają jakby były pisane pod publikę, konkretnie pod tych najmłodszych słuchaczy, którzy kupują w zasadzie każdą szesnastkę mówiącą o głębszych (ich zdaniem) uczuciach. Nie ma tutaj, za wyjątkiem "Awersji", mocniejszych uderzeń, a optymizmu i prześwitów słońca spomiędzy burzowych chmur nie dojrzysz nawet przez szkło powiększające. Warstwa tekstowa albo pachnie naftaliną i została mocno nadgryziona zębem czasu, albo zupełnie śmieszy, najlepszym przykładem przesączony banałami i doprawiony żałośnie cukierkowym refrenem Joanny Rybki utwór „Niemożliwe”. W dużej mierze przeciętne hashtagi ani o włos nie poprawiają tego stanu rzeczy.

Zaraz, zaraz, ale co dobrego można powiedzieć o GWCP? Cóż, jest to na pewno płyta równa. Aż przytłaczająco równa, bo żaden kawałek nie wyściubia nosa ponad ogólnie ustaloną miarkę, ale poniżej poziomu również nie spada, a katorżniczo słabych linijek znajdziesz naprawdę niewiele. Zdarzają się, jak choćby wers o wyskrobaniu dziecka łyżeczką z „VHS”, ale stanowią zdecydowaną mniejszość. Na pewno Huczu poprawił się jeśli chodzi o technikę. Nagrywanie materiału w porządnym studio robi gigantyczną różnicę w porównaniu do PTSR, a sam raper zaczął dużo pewniej poruszać się po bitach, (lepiej) ukazuje emocje, a ton jego głosu nabrał pewnej zadziorności. Goście również tworzą ważna składową i chociaż z zapowiadanych tabun znanych i szanowanych raperów ostali się ino 2sty, Gedz, W.E.N.A i Flojd to wciąż jest nieźle. Pierwsza dwójka zanuciła bardzo dobre refreny, Wudoe wciąż stoi na swoim stałym poziomie, a elblążanin pokazał, że trzeba na niego stawiać- gość ma duży talent i może jeszcze sporo namieszać na scenie. Wokaliści to osobna kwestia- Justyna Kuśmierczyk, Marcin Kiraga i Jarosław Chojnacki (który tylko w teorii występuje gościnnie) są fenomenalni. Masia niestety trochę przekombinowała, o fatalnej Rybce pisałem już wyżej.

Podkłady tylko potęgują wrażenie, jakbyśmy mieli do czynienia z jednym, trwającym godzinę utworem. Trudno napisać o nich cokolwiek odkrywczego. Dostajemy przeważnie niezbyt ciekawe sample (ten z „Jak nie teraz to kiedy” na bank słyszałem już w jakieś innej polskiej produkcji), mocne werble oraz nijakie pianinko. Krótko mówiąc- oklepane standardy, które dawno wyszły już z łask słuchaczy. Naprawdę trudno jest nad czym zawiesić ucho na dłużej, zupełnie nic nie przykuwa percepcji, no od biedy w tym miejscu można wymienić spokojną gitara elektryczną w „Sens”. Gdyby producenci przenieśli się do przeszłości, gdzieś w okolice lat 2004-2007, i oddali do odsłuchu bity z GWCP prawdopodobnie nikt nie zauważyłby żadnej nieścisłości. Halo, mamy rok 2014, może czas na jakieś bliższe teraźniejszości brzmienia?

Umownie nazywanego debiutem albumu HuczuHucza w żadnym wypadku nie nazwałbym makabrą. Nie poczujesz przemożnej ochoty, by rzucić odtwarzacz w kąt, a potem przydeptać go butem. GWCP to bowiem krążek nie najgorszy, ale w porównaniu do PTSR jest jak oglądanie powtórek z mundialu. Wszystko fajnie i można czasem przypomnieć sobie dawne czasy, ale odczuwanych wtedy emocji niestety już nie poczujesz.