Quebonafide - Ezoteryka

O ciechanowskim raperze powiedziano i napisano już chyba wszystko. Wystarczyły mu zaledwie dwa lata, by wywrócić polską scenę do góry nogami, zebrać ogromną liczbę fanów i wydać legalny krążek własnym sumptem. Oczekiwania na debiut rosły z każdą chwilą i niektórzy zaczęli zastanawiać się, czy Quebonafide jest w ogóle zdolny przeskoczyć tak wysoko zawieszoną przez słuchaczy poprzeczkę. Na dobra sprawę nie wiem czy mu się to udało.

Nie wiem dlatego, bo obcowanie z „Ezoteryką” przypomina raczej słuchanie bootlegu, niż albumu z prawdziwego zdarzenia. Nie chodzi nawet o to, że poszczególne kawałki się ze sobą nie zazębiają i nie tworzą żadnej atmosfery. Po prostu większość z nich była znana grubo przed premierą płyty. Co niektóre mają już przecież ponad rok. To trochę tak jakby przeczytać streszczenie filmu i tego samego dnia pójść na niego do kina. Niby wciąż fajnie się to ogląda, ale zwrotów akcji raczej już nie uświadczysz.

Quebo, świadomie bądź nie, pozbył się ze swojej twórczości aury tajemnicy. Zaskoczenia tu tyle co kot napłakał. Zabieg wypuszczenia sześciu singli jednego dnia był udany ze strony czysto marketingowej, akcja przybrała gigantyczne rozmiary i nawet ludzie nie słuchający rapu na co dzień zachodziły w głowę o co w tym wszystkim chodzi. Świetna zagrywka, ale gdy dostajesz płytę do rąk czujesz się jednak trochę oszukany. Bo nowych kawałków jest raptem… pięć.

Gdy jakimś cudem dopiero teraz dowiedziałeś się o takim gościu, jak Quebonafide, to „Ezoteryka” będzie płytą twoich marzeń. Jest tutaj wszystko, co chciałbyś usłyszeć od swojego ulubionego rapera. Niesamowite petardy koncertowe, ociekające klimatem spokojniejsze utwory, genialne refreny, eksperymenty, pomysł na siebie i występy gościnne m.in. Mesa (!), Knapa, Rasa, czy Dwóch Sławów.

Zaskakujące jest przede wszystkim to z jaką łatwością raper przeskakuje między najróżniejszymi stylistykami i w każdej z nich czuje się jak ryba w wodzie. Trudno zamknąć go w jakiejkolwiek szufladce, chociaż na pewno można już teraz włożyć go do tej z najlepszymi MC’s w kraju. Potwierdza to na każdym kroku. Świetne przyspieszenia, liczne zabawy słowem, porównania odnoszące się do przeróżnych sfer życia i popkultury, świadome modulowanie głosem, kozackie flow („Powszechny i śmiertelny” w tej kwestii rozsadza banię)- to wszystko ogromne plusy. Ale… kurde, czegoś mi na tej płycie brakuje.

Spotkałem się ze stwierdzeniem, że na „Eklektyce” Quebonafide nawija jakby miał w ustach krew. Agresywnie, hustlerowo, przekonująco, z pazurem. „Ezoteryka” kuleje pod tym względem. Zdarzają się momenty, gdzie ten argument jest bezpodstawny- choćby „Hype”- ale jest ich bardzo niewiele. Na przykład w bangerze „Ciuchy, kobiety…” gospodarz ani przez moment nie prezentuje wejścia z buta godnego „Lary Croft”, czy też „Blockbustera”. Ot fajna bragga w wykonaniu ponadprzeciętnego rapera. Szkoda, w tym względzie liczyłem na wiele więcej, chociaż trzeba przyznać, że charyzmy w głosie Kuba nie stracił. Po prostu za mało tu podziemnego zawadiactwa, do którego zdążył już przyzwyczaić.

Nie można opisać jednym słowem muzyki, która powstała na potrzeby tego albumu, gdyż „Ezoteryka” aż pęcznieje od przeróżnych inspiracji poszczególnych producentów. Spółkę gospodarz dobrał sobie fantastyczną. Takie tuzy jak Bob Air, O.S.T.R czy Matheo to tylko czubek góry lodowej. Świecący ostatnio tryumfy Chris Carson, ekspert od brudnych brzmień Soulpete, Essex, który rośnie na lidera wśród polskich beatmakerów, zawsze wytwarzający tajemniczą atmosferę ka-meal oraz Eljot, który z dobrej dał się poznać przede wszystkim na płytach Planeta ANM.

Taki gwiazdozbiór sam w sobie jest już automatyczną gwarancją orgazmu dla uszu dla każdego słuchacza rapu. Koncertowy szlagier „Hype”, który podkręconym bassem wgniata w glebę już od pierwszych sekund, typowo ka-mealowy bit w „Kyrie Eleison”, gdzie trapowa perkusja jakimś dziwnym sposobem znajduje perfekcyjną korelację ze spokojną, noonową atmosferą utworu, oraz łączący orientalność z elektroniką „Voodoo” to tylko przykłady. Większość bitów jest naprawdę genialnych. Większość, bo dwa momenty ocierają się o sztampę- mowa o pianinku, które niebezpiecznie balansuje na granicy dobrego smaku w „Vanilla Sky” oraz płaskim brzmieniu „Paulo Coelho” skręcającym w stronę mało wyszukanego popu. Poza tym cud, miód malina. Największe zaskoczenie to chyba niepozorny Teken i jego fantastyczny „Powszechny i śmiertelny”.

„Ezoteryka” to z pewnością sukces, nie mam co do tego wątpliwości. Bity od czołówki sceny, featy od czołówki sceny i… sam gospodarz, który przecież współtworzy tę czołówkę. Co prawda zbyt wiele było odsłonięte przed premierą, ale parafrazując klasyka: bądź spokojny, Quebo nie wychodzi z formy. Ale czasem się jednak potknie.