PeeRZeT - Z Miłości Do Gry

 

Zjawisko pojawiające się na każdej, nowej płycie sygnowanej marką Aptaun bez wahania można nazywać klątwą. Każdy, kto zaczyna wydawać w tej wytwórni z miejsca zaczyna tracić pazur, którym dotąd intrygował rzeszę słuchaczy. Tak właśnie było już z Tetrisem, WENĄ i Pyskatym. I tak jest teraz z PeeRZeTem.

Strata charyzmy i swojego rodzaju chamstwa w przypadku Przemka dotąd w ogóle nie była brana pod uwagę. Poprzednie wydawnictwa tego rapera pękały w szwach od mocnych, bezkompromisowych linijek. Sam artysta pokazywał, że umie pisać naprawdę ciekawe pancze przy jednoczesnym zupełnym braku talentu do płynięcia po bitach. To ostatnie pozostało zresztą bez zmian. To pierwsze natomiast uległo znacznemu pogorszeniu.

Gdy Przemysław przed premierą zaczął podkreślać, że główną osią legalnej płyty będą kawałki życiowe, w głowie od razu uruchomił mi się czerwony alarm. Jak to ? Twórca takich kultowych haseł jak „Dzwonili z NASA mówili że mam rymy wyjebane w kosmos” czy "Pozamiatam tak, że wszystkie woźne stracą w Polsce pracę" przerzuca się na ględzenie o wspominkach i uczeniu jak masz żyć? Przecież to jakiś żart.

Nie, to nie żart. Na „Z Miłości Do Gry” pojawia się wprawdzie kilka kawałków, w których gospodarz jedzie dosadnie, pokazując jakiejś okruchy skillsów, ale prawdę mówiąc większość to niezłe suchary. Ogółem nie umywają się do poprzednich artystycznych zabaw słowem tego rapera. Z drugiej strony bardzo dobry utwór „Zwyczajnie Niezwyczajni”  mógł dawać nadzieję, że PeeRZeT da sobie radę z nawinięciem ciekawych wersów o codziennym życiu. Jak się okazało, były to płonne oczekiwania.

Bardzo zawiodłem się tematami poruszanymi na płycie. Jeden pomysł rozcieńczony został przez około 10 takich samych kawałków, w których dominantą są wspominki i gadki, że życie się ułożyło. Reszta to natomiast bragga, która chcąc nie chcąc dodaje całości trochę kolorytu. Nawet mimo faktu, że kiedyś i pod tym względem było lepiej. Powiewem świeżości siłą rzeczy stały się więc występy gościnne. Niektóre są lepsze (Tetris, Pyskaty), niektóre gorsze (VNM, Kojot), ale swoją obecnością gwarantują przynajmniej trochę powietrza w pokoju dusznym od sucharów Przemysława.

Krążek bynajmniej nie jest zły. Tyle że więcej nic nie da się o nim powiedzieć. Nie znajdziemy tu nudy jak u Mielzkiego, ale do żywiołowości Zeusa brakuje jeszcze więcej. Cała tracklista okazuje się być jednakowa, bo żaden numer nie wyróżnia się niczym od poprzedniego. Nawet gdy pozytywnie zaskoczy ucho jakiś bit, to zaraz wypłynie na niego Przemek. I utopi się w nim ze względu na swoje zbyt flegmatyczne ruchy.

Rapowanie PeeRZeTa nie od dziś przypomina bowiem perorę. Niby wszystko działa u niego w trybie normalnym i zadowalającym, ale na dłuższą metę rap prezentowany na tym krążku potrafi zmęczyć ucho. Przyspieszenia to termin nieznany, a zmienność flow traktowana jest chyba jako wyczyn ponad siły. Mało tego, na krążku nie ma czegoś takiego jak najmniejsza nawet zmiana intonacji, czy akcentowania. Ziomek cały czas jedzie IDENTYCZNIE tak samo. Bez upadków i wzlotów. Bez charyzmy. Bez sensu.

Technicznie zaś można gospodarza pochwalić, choć w przypadku gdy dany artysta co i rusz chwali się swoimi wielokrotnymi, to powinny być one najwyższej możliwej próby. Ten wymóg spełniony jest tu w połowie. Czasem natkniemy się na naturalnego i dobrego podwójnego, a czasem niestety na takiego całkowicie wymuszonego. Różnica między poziomami poszczególnych wersów waha się w skali do 1 do 10, przy czym najczęściej zasługują one na wypadkową tych liczb.

Bity, które współtworzą album wykonane zostały w 90% wykonane przez TMK, który bardzo dobrze wpasował się w album, tworząc podkłady nie wykraczające nawet czubkiem werbla z obszaru zarezerwowanego dla przeciętniaków. Z kolei instrumentale, które naprawdę zapadają w pamięć- ten z „Dżusu” i z „Buca”- wyszły spod ręki niejakiego Tyno. Swoje dwa grosze dorzucił również Donatan, jednak nie zaskoczył niczym szczególnym.

Ostatnio coś za dużo wychodzi tych średniaków. Z całego krążka zapamiętałem może ze dwa-trzy momenty, w których zaczyna się coś dziać. Reszta to przeźroczysta papka, na którą raczej nie zwraca się uwagi po upływie kilku miesięcy. Mam tylko nadzieję, że fatum krążące nad Aptaun ominie zbliżającą się płyta Beeresa. 

7.0/10