(nie)trudny wybór

Ludzie uwielbiają stawiać sobie granice. O ile jest to zrozumiałe w kontekście moralnym, czy kulturowym, tak nie mogę pojąć dlaczego niektórzy próbują na siłę doszukiwać się ich w muzyce. Koniec końców jesteś stawiany przed ultimatum. I w zależności od tego czy wolisz starą, czy nową szkołę zostajesz mianowany albo zakutym łbem, albo kryptogejem.

Na najróżniejszych portalach internetowych natkniemy się na stwierdzenie, iż rap ma łączyć, a nie dzielić. Oczywiście, owe sformułowanie zdążyło nabrać już zabarwienia czysto żartobliwego, gdyż bardzo często bywa ono naciągane przez młodszych fanów i przywoływane kompletnie na siłę tylko po to, by usprawiedliwić obiektywnie słabych MC’s, którzy spotykają się z ostrą krytyką ogarniętej części słuchaczy. Jak wiadomo nawet największa plotka nosi w sobie jakieś znamię prawdy. O ile wspomniane hasło rzeczywiście budzi uśmiech politowania, gdy jest użyte w kontekście wątpliwych osiągnieć np. Chady, to nabiera sensu podczas kłótni o to, kto ma rację- wielbiciele boom-bapów, czy może jednak ci zafascynowani niuskulem.

A konstatacja jest oczywista- żadna z przytoczonych opcji nie ma racji bytu. Popadanie w jakąkolwiek skrajność zawsze bowiem staje się błędem i świadom tego jest chyba każdy stąpający po Ziemi. Generalizując, przesadne zamknięcie na nowe rozwiązania muzyczne zacznie więc wkrótce poważnie ograniczać gust jako słuchacza, natomiast wręcz hiperboliczne ich uwielbienie skutkuje w końcu całkowitym odcięciem się od korzeni hip-hopu. Ale kto niby powiedział że są jedynie dwa wyjścia?

Kochamy rap, prawda? Ano prawda. Mamy wiele zamienników, by to stwierdzić: jaram się, podoba mi się, całkiem spoko, sztos etc. Tyle że jest jeszcze grupa osób, która wzniosła się na pozornie wyższy poziom, a mianowicie zwykłe rymowanie pod bit, czym w gruncie rzeczy jest przecież cały rap, stało się dla nich swojego rodzaju religią. I bronią się przed niuskulem, jak Kościół przed aborcją. Żadnych śpiewanych refrenów, o liczbach powyżej 90 nawet nie myśl, a autotune? Nigdy, to dla pedałów przecież. Tylko trzeba zadać sobie jeszcze pytanie, czy niezmienne tkwienie na tym samym artystycznym pułapie paradoksalnie nie wpływa niszcząco na samą muzykę, która bez progresu stałaby się w efekcie nazbyt przewidywalna i zwyczajnie nudna.

Z drugiej strony maksymalnie przerysowany SWAG, czyli w skrócie złote grille, szybkie samochody, najlepsze dupki w klipach i gloryfikowanie dolara również na dłuższa metę robi się sztampowe, a wręcz bawi swoją naiwnością i zwyczajną głupotą zawartą w poszczególnych wersach. Kawałki trapowe, w których co linijkę słyszymy słowa „nigga” albo „bitch” mogą bawić przez pierwsze dwa tygodnie. A potem coś tak jakby nie bangla, zauważamy monotonność i płytkość prawie wszystkich wersów. Mam wrażenie, że ostatecznie mamy do czynienia z nowym prądem artystycznym, który niemal z miejsca zrobił wielki bum i jak najbardziej można czerpać z niego frajdę, ale wydaje się być na tyle krótki, że za chwilę nie będzie już o nim tak głośno.

W dwóch powyższych akapitach zawarłem dwa najbardziej znane stereotypy muzyków i fanów nagrywających w dwóch odrębnych stylistykach. Jedni obarczają nimi drugich i tworzy się kompletny miszmasz. Znajduję tego odzwierciedlenie nawet w codziennym życiu, gdy ścierają się obie podgrupy i ostatecznie jest to całkiem zabawne, bo do niczego realnie nie doprowadzi. Przecież jedna stylistyka nie wyprze drugiej, szczególnie gdy te są w każdej mierze skrajne względem siebie.

Co najwyżej mogą w pewnym stopniu przenikać przez siebie i służyć jako płótno dla tych najbardziej zdolnych artystów, potrafiących robić użytek z obydwu nurtów. A w końcu większości znudzi się pewnie to wzajemne zamykanie sobie głów i zrozumieją, że da się zaakceptować coś pośrodku. Niektórzy już zrozumieli, dzięki czemu wiedzą, iż da się z klasą łączyć oba te przymioty. Jak Kendrick, Kanye West, a z polskiej sceny choćby Mes, albo Quebonafide. Takie myślenie chyba nie wymaga szczególnego oświecenia. I chyba coś o tym wiecie czytelnicy, bo opcja nie wywyższająca żadnego podgatunku w ostatniej ankiecie uzyskała najwięcej głosów. Dobrze robicie, powiadam wam.