Przejdź do głównej zawartości

(nie)trudny wybór


Ludzie uwielbiają stawiać sobie granice. O ile jest to zrozumiałe w kontekście moralnym, czy kulturowym, tak nie mogę pojąć dlaczego niektórzy próbują na siłę doszukiwać się ich w muzyce. Koniec końców jesteś stawiany przed ultimatum. I w zależności od tego czy wolisz starą, czy nową szkołę zostajesz mianowany albo zakutym łbem, albo kryptogejem.

Na najróżniejszych portalach internetowych natkniemy się na stwierdzenie, iż rap ma łączyć, a nie dzielić. Oczywiście, owe sformułowanie zdążyło nabrać już zabarwienia czysto żartobliwego, gdyż bardzo często bywa ono naciągane przez młodszych fanów i przywoływane kompletnie na siłę tylko po to, by usprawiedliwić obiektywnie słabych MC’s, którzy spotykają się z ostrą krytyką ogarniętej części słuchaczy. Jak wiadomo nawet największa plotka nosi w sobie jakieś znamię prawdy. O ile wspomniane hasło rzeczywiście budzi uśmiech politowania, gdy jest użyte w kontekście wątpliwych osiągnieć np. Chady, to nabiera sensu podczas kłótni o to, kto ma rację- wielbiciele boom-bapów, czy może jednak ci zafascynowani niuskulem.

A konstatacja jest oczywista- żadna z przytoczonych opcji nie ma racji bytu. Popadanie w jakąkolwiek skrajność zawsze bowiem staje się błędem i świadom tego jest chyba każdy stąpający po Ziemi. Generalizując, przesadne zamknięcie na nowe rozwiązania muzyczne zacznie więc wkrótce poważnie ograniczać gust jako słuchacza, natomiast wręcz hiperboliczne ich uwielbienie skutkuje w końcu całkowitym odcięciem się od korzeni hip-hopu. Ale kto niby powiedział że są jedynie dwa wyjścia?



Kochamy rap, prawda? Ano prawda. Mamy wiele zamienników, by to stwierdzić: jaram się, podoba mi się, całkiem spoko, sztos etc. Tyle że jest jeszcze grupa osób, która wzniosła się na pozornie wyższy poziom, a mianowicie zwykłe rymowanie pod bit, czym w gruncie rzeczy jest przecież cały rap, stało się dla nich swojego rodzaju religią. I bronią się przed niuskulem, jak Kościół przed aborcją. Żadnych śpiewanych refrenów, o liczbach powyżej 90 nawet nie myśl, a autotune? Nigdy, to dla pedałów przecież. Tylko trzeba zadać sobie jeszcze pytanie, czy niezmienne tkwienie na tym samym artystycznym pułapie paradoksalnie nie wpływa niszcząco na samą muzykę, która bez progresu stałaby się w efekcie nazbyt przewidywalna i zwyczajnie nudna.

Z drugiej strony maksymalnie przerysowany SWAG, czyli w skrócie złote grille, szybkie samochody, najlepsze dupki w klipach i gloryfikowanie dolara również na dłuższa metę robi się sztampowe, a wręcz bawi swoją naiwnością i zwyczajną głupotą zawartą w poszczególnych wersach. Kawałki trapowe, w których co linijkę słyszymy słowa „nigga” albo „bitch” mogą bawić przez pierwsze dwa tygodnie. A potem coś tak jakby nie bangla, zauważamy monotonność i płytkość prawie wszystkich wersów. Mam wrażenie, że ostatecznie mamy do czynienia z nowym prądem artystycznym, który niemal z miejsca zrobił wielki bum i jak najbardziej można czerpać z niego frajdę, ale wydaje się być na tyle krótki, że za chwilę nie będzie już o nim tak głośno.

W dwóch powyższych akapitach zawarłem dwa najbardziej znane stereotypy muzyków i fanów nagrywających w dwóch odrębnych stylistykach. Jedni obarczają nimi drugich i tworzy się kompletny miszmasz. Znajduję tego odzwierciedlenie nawet w codziennym życiu, gdy ścierają się obie podgrupy i ostatecznie jest to całkiem zabawne, bo do niczego realnie nie doprowadzi. Przecież jedna stylistyka nie wyprze drugiej, szczególnie gdy te są w każdej mierze skrajne względem siebie.

Co najwyżej mogą w pewnym stopniu przenikać przez siebie i służyć jako płótno dla tych najbardziej zdolnych artystów, potrafiących robić użytek z obydwu nurtów. A w końcu większości znudzi się pewnie to wzajemne zamykanie sobie głów i zrozumieją, że da się zaakceptować coś pośrodku. Niektórzy już zrozumieli, dzięki czemu wiedzą, iż da się z klasą łączyć oba te przymioty. Jak Kendrick, Kanye West, a z polskiej sceny choćby Mes, albo Quebonafide. Takie myślenie chyba nie wymaga szczególnego oświecenia. I chyba coś o tym wiecie czytelnicy, bo opcja nie wywyższająca żadnego podgatunku w ostatniej ankiecie uzyskała najwięcej głosów. Dobrze robicie, powiadam wam.


Komentarze

  1. "Mam wrażenie, że ostatecznie mamy do czynienia z nowym prądem artystycznym, który niemal z miejsca zrobił wielki bum i jak najbardziej można czerpać z niego frajdę, ale wydaje się być na tyle krótki, że za chwilę nie będzie już o nim tak głośno." To tak na serio czy żartujesz? Trap już chula od ponad 10 lat człowieku. Sam juicy z memphis ile na scenie już jest. Zgadzam się co do całego tekstu oprócz tego zdania.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. wtedy to był raczej crunck

      Usuń
    2. chyba raczej nie. Jak dla mnie to to jest już trap (kwestia umowna). To, że w cebulandi bum na trap zrobił się niedawno to już świadczy tylko o nas

      Usuń
    3. chyba raczej nie. Jak dla mnie to to jest już trap http://www.youtube.com/watch?v=ed-zD4Ejb58 *

      Usuń
    4. sensownie to brzmi, dzięki za konstruktywną krytykę, ziomek :)

      Usuń
    5. noigit ważne, że się nie spiąłeś :P

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Włodi - Wszystko z Dymem

Dwa Sławy - Ludzie Sztosy