Blejk - Wzbijam Się

W naszym ojczyźnianym grajdole trap tak naprawdę dopiero raczkuje, dlatego wszelkie próby wprowadzenia tego nurtu na szeroką skalę są na razie tylko nieśmiałymi kroczkami do przodu. W dodatku często wykonanymi dość siermiężnie i mało które zasługują na propsy. Blejk stoi w rozkroku, bo z jednej strony całkiem niezły z niego materiał na rapera, a z drugiej.. zupełnie nie mierzy sił na zamiary.

Trochę brak na tej EPce pomysłu. Właściwie dostajemy jedynie proste kserowanie ameryczki: autotjuny, #, okazjonalne przerywanie w płynięciu po bicie itd. etc. Czyli wszystko, co za oceanem zdążyło się już stać chlebem powszednim. No i spoko. Ale to nie zmienia faktu, że Blejzi jest 50 lat za murzynami. Gość nie ma bowiem wyrazistego charakteru i tej specyficznej „gburowatości”, która daje immunitet pisania tekstów pod trapowe bengery. Gdy na siłę stara się to zmienić, wychodzi mu tylko i wyłącznie własna karykatura, bo niby-chrypa w „Romans” brzmi jak głos Filipa Bobka, który stara się o rolę Lord Vadera. O wiele lepiej spisują się goście, poza słabym Dondim.

Blejk nie wykorzystał więc dobrze podkładów, bo nic ciekawego na nich nie położył. Mało zabawnie brzmi silący się na pewną ironię w stronę Dioxa skit „To Jest Blejk”, a refren „Snapback Zdejm” follow-upujący Tygę zaskakuje, ale wyłącznie swoją głupotą. Dobrym tekściarzem podopieczny SB Mafjii na pewno nie będzie, ale pewnie nawet nie aspiruje do tego miana. Wypadałoby jednak zawrzeć w wersach trochę więcej, aniżeli miałką braggę oraz miałką braggę. Lepiej idzie mu chociaż z flow, co oczywiste w newschoolowym nurcie. Nieźle wychodzą mu przyspieszenia i w sumie ma jakąś tam nieśmiałą stylówkę.

Języczkiem u wagi są, zamierzone czy też nie, błędy w polskiej pisowni i wymowie. Z bólem serca przeboleję jeszcze to całe „Zdejm”, które inaczej nie pasowałoby do refrenu, ale brak ogonka w tytule płyty oraz „Niech się odezwją” w skądinąd bardzo dobrym kawałku „Wzbijam Się” przelewają szalę goryczy. To jeszcze w ogóle język polski, czy już jakaś gwara spod monopolowego ?

Jeśli Blejk się gdzieś wzbił, to tylko na szczyt swojego ego. Jeszcze wiele wody w Wiśle upłynie, zanim trap rozgości na polskich kuluarach. Na razie pozostaje jego niewielka namiastka i przekonanie, że w końcu ktoś wyskilluje się na tyle, byśmy mogli uznać transplantację za udaną. Bo jak na razie pacjent ledwo żyje. A miano najlepszych raperów nawijających pod trapowe bity dzierżą JNR i od niedawna Bonson i Planet.