Wuzet - Własne Zdanie

Przykład Wuzeta jest żywym dowodem na to, że podróże kształcą. Polski raper przeprowadził się do Wielkiej Brytanii i od razu zaczął pochłaniać brytyjskie inspiracje i tamtejsze spojrzenie na muzykę, a teraz wydaje legalną płytę, będącą w pewnym sensie muzycznym sprawozdaniem z emigracji. Trzeba przyznać- nauczył się naprawdę dużo i słychać to na całym albumie.

Debiutujący legalnie podopieczny KOKI pokazał, jak powinno się robić grime na tej planecie. Oczywiście po premierze wiele osób porównywało ją z „Radio Pezet”, ale takie zestawienie wpływa wyłącznie na korzyść „Własnego Zdania”, bo jest to album o wiele lepszy, bardziej dopracowany i wyprodukowany na prawdziwie światowym poziomie. O ile ostatnie wydawnictwo Kaplińskiego przekonało mnie do siebie niemal wyłącznie swoją energią, tak to od Wuzeta zachwyciło całokształtem i znacznie przerosło moje oczekiwania.

Płyta brzmi brytyjsko, co jest o tyle warte uwagi, że została wyprodukowana przez polskich producentów. I to w większości nie znanych szerszemu gronu, bo takie ksywki, jak Dubsknit, eRAeFi oraz CLN3000 nie pojawiały się jeszcze u boku najbardziej fejmowych raperów. A to właśnie ta trójka tworzy trzon krążka i w znaczący sposób przyczynia się do pozytywnego odbioru całości. Po groszu od siebie wrzucili również sokos i Walek oraz ci trochę bardziej znani: PLN.Beatz oraz Tasty Beatz. Wszyscy zaprezentowali bardzo wysoki poziom więc i nie ma sensu ozłacać po kolei każdego z nich, skoro podkłady stoją w zasadzie na równym poziomie i stanowią przykład, jak w ogóle ten grime się je. Taki krążek ma jeszcze jeden ważny atut- absolutnie nie ma prawa nie wypalić na koncertach.

Bangerów dostajemy na pęczki, a dudniące basy, mocne syntezatorowe podbicia i wszechobecne inne „wiertary” ustają tylko kilka razy, gdy przychodzi czas na stonowane, wolniejsze bity, w których aranżacja albo jest świetna(„Niektórzy/Inni”) albo całkowicie genialna (te tony klimatu w „Niedzieli” !). Warto zaznaczyć, że podkłady szybsze także nie są w żaden sposób prostackie- ich różnorodność nie pozwala się nudzić, a dopracowanie i moc, jaką ze sobą niosą, zasługują na wielkie pochwały (hidden track, czyli remix „Wyliczanki” nieźle daje po uszach). To nie są łatwe bity. To nie są bity, pod które nawinie każdy raper. Szybkie, bezpardonowe, buńczuczne rytmy zmuszają do szybkiego przestawienia się na taki specyficzny gatunek rapu. Szczególnie gdy za majkiem stoi niedoskonały raper, który może denerwować niektórych swoim nader krzykliwym głosem. Tyle, że w tym przypadku słowo „niedoskonałość” jest pojęciem wybitnie względnym.

Wuzet zaskakuje i w pierwszym momencie odrzuca od albumu. Nie próbował bowiem wpleść do swojego warsztatu  ekwilibrystycznego panowania nad bitem, nie robi użytku z idealnie rozłożonych akcentów, ani nie zamartwiał się ilością sylab w wersie. Jego flow jest mocno garażowe i stoi na granicy wypadnięcia z rytmu przez co... naprawdę świetnie pasuje do takich zgoła imprezowych klimatów. Nie można bowiem doszukiwać się w takim typie muzyki kunsztu artysty i szukać ukrytych den w jego twórczości. To ma być brudne i nieokraszone fajerwerkami. To ma bawić, a nie prowokować do myślenia nad bólem świata. I z takich założeń reprezentant KOKI się jak najbardziej wywiązuje. Z drugiej strony na pewno nie można odmówić Wuzetowi wprawnego posługiwania się długopisem, bo jego teksty, choć wprawdzie nieszczególnie zaskakują, są całkiem nieźle poskładane i trafnie odnoszą się do polityki czy też polskiej rapsceny.

Ubiegłoroczny debiutant w wywiadzie z Arturem Rawiczem skromnie przyznaje, że nie jest polskim prekursorem grime’u, bo wielu MC’s przed nim już tego próbowało. Nieprawda. Zresztą- może i próbowali, ale żaden z nich nawet nie zbliżył się do pułapu, zaprezentowanego na „Własnym Zdaniu”. Mimo młodego wieku WZ w moim odczuciu już na tę chwilę może uchodzić wzór do naśladowania, jeśli chodzi o szeroko pojęty  niuskul.