Pezet - Radio Pezet

Bastiony truskuli powoli zaczynają sypać się jak domino, a Pezet jest tego najlepszym przykładem, od czasu gdy porzucił ,,normalne’’ podkłady i zajął się nowoczesnymi i modnymi w ostatnim czasie dubstepami. Nałapał przez to oczywiście legiony hejterów i przeciwników, do których ja z pewnością nie należę i należeć nie mam zamiaru.

Premiera krążka była przesuwana około 60 razy, więc nie wiem czy ktoś na nią czekał aż do samego wydania, ale nareszcie telenowela związana z tym się kończy, Pezet dalej śmiga w rurkach, a współautorzy albumu pokłócili się o hajs. Czyli wszystko jest w porządku.

Jak wiadomo- lubię eksperymenty i denerwuje mnie bardzo, gdy ktoś od dłuższego czasu stoi w jednym i tym samym miejscu, które daje mu dobre zarobki, przy jednoczesnym miałkim wysiłku w stronę rapową. A co by nie mówić o Pezecie, to jednak od zawsze próbował nowych rzeczy i koniec końców- nie stał się nudnym raperzyną ani przez moment.

Sam bardzo podjarałem się po wypowiedziach odnośnie konceptu ,,Radio Pezet’’ głoszonych przez samego rapera. Połączenie dźwięków rodem z budowy i nawijania na majku mogło oczywiście nieść ze sobą przykre konsekwencje, ale i dawało szansę na pewien powiew świeżości na scenie. Mój zapał ostygał i wzmagał się w zależności od aktualnie wydanego singla, aż po premierze ,,Supergirl’’ ustanowił się na poziomie ,,może być spoko, sprawdzę’’. Swoją drogą- zupełnie nie rozumiem ogromu hejtu na ten ostatni kawałek. Przecież nawet ,,Co mam powiedzieć’’ był od onego kilka razy słabszy, a nie uzyskał takiej masy antyfanów. Aha, zaznaczę to od razu- nie sugerujcie się trzema singlami wypuszczonymi przed premierą. Tak naprawdę to są to trzy najsłabsze numery z całego ,,Radia’’.

Wiadomo, że standardem przed premierą były mniej lub bardziej lekkie szyderstwa z producenta krążka- Sidney’a Polaka we własnej osobie. Sam trochę załamałem ręce, gdy to właśnie on okazał się Dj'em Pezia i wciąż trochę się temu dziwię, lecz trzeba przyznać- brzmienie sfery instrumentalnej jest nawet niezłe, nie będę się silił na marny truskulizm. Podkłady miały być neschool’owe i dubstepowe- i są. Może aż za bardzo?

Przez długość tracklisty nie ma miejsca na nudę ani przez sekundę. Mocne uderzenia tonowane są bowiem kawałkami spokojniejszymi, takimi z nutą refleksji nad życiem, które mogą nawet budzić pewne skojarzenia z poprzednimi płytami artysty- świetne są na przykład ,,Byłem'' czy ,,Na Pewno''. Z drugiej strony do takich kotów, jak ,,P-Z’’ ,,Brutto czy netto'' czy ,,Slang2’’ nie mam najmniejszych pytań, a podkłady w nich naprawdę mogą się podobać fanom takich brzmień,. Sidney wycisnął z dubstepu dobre soki i, co bardzo ważne przy takiej muzyce, nie stworzył momentów szczególnie asłuchalnych. Zarówno głos jak i muzykę słychać dobrze, wszystko jest na swoim miejscu, a o tą składową najbardziej się bałem.

Jeśli chodzi o raping, to wierzcie lub nie, w sumie sprawdźcie sami, ale pod względem wersów Paweł zwyczajnie powtórzył ,,Muzykę Rozrywkową’’. Tyle że już tam miał je świetne, a tutaj pokazuje tylko, że w stylistce braggi/klubach/ziomkach niewielu jest mu równych. Nie ma tu melorecytacyjnych wierszy czy temu podobnych pierdół. Od takich rzeczy mamy przecież niezrównanego Bisza i raczej nikt o zdrowych zmysłach nie wymagał od warszawiaka głębokich metafor czy literackiego opisu rzeczywistości pod instrumentale prowokujące wręcz do tańca. Trochę daje się we znaki monotematyczność, ale nie zmienia to faktu, że gość nagrał linijki pasujące do danego klimatu i zrobił to na wysokim poziomie. Dodatkowy plus za to, że gdzieniegdzie można napotkać jakąś ciekawą (często korzystającą z wielokrotnych) linijkę w tych bardziej stonowanych kawałkach:

,,Ja wstaję z kacem, jak dzień po nocy

I nic nie tracę, kupię krem pod oczy’’

Jednym słowem- raper nie stracił swojego charakterystycznego stylu i zachował klasę, która zawsze towarzyszy mu przy nagrywkach. Tempa raczej nie dotrzymali jednak goście- Fokus oczywiście słabo, choć głos ma pasujący do tracku, ale Mesa.. w niektórych momentach zwyczajnie nie słychać. Nie są to jakieś profanacje, ale liczyłem na więcej, szczególnie od Tego Typa, któremu nie udało się niestety po raz kilkunasty z rzędu zjeść całej płyty swoim występem.

Czasem połączenie rapu i dub’u staje się co prawda niestrawne, więc krążek należy sobie jednak dawkować po kilka kawałków, aniżeli próbować przesłuchać całego albumu na raz. Mija się to też z celem- nie ma sensu szukać w tym wytworze całości czy spójności w poszczególnych aspektach, mamy zbiór singli, który po prostu zadowoli ucho przeciętnego słuchacza nowoczesnych brzmień.

Pezet stał się tak znaną marką, że nie ma mowy, by jakiś jego występ określić słabym. Niezmiennie mamy do czynienia z klasą samą w sobie, a to że postanowił porzucić oldschool nie wychodzi mu wcale na niekorzyść. Nie każdemu taki styl podejdzie, ale jak sam Paweł powiedział: ,,Mają fart, że robię newschool, bo gdybym robił oldschool rap / Ich cały świat runąłby jak domek z kart''.

7.0/10