VNM - Etenszyn: Drimz Kamyn Tru

 Poprzednia płyta rapera z Elbląga była bardzo zróżnicowana stylistycznie i przez to prawie zupełnie obdarta z klimatu. ,,De Nekst Best’’ przypominało raczej zbiór pojedynczych singli, niż przemyślany wybór pasujących do siebie tracków. Tym razem jednak VeNoM obiecał, iż na swoim kolejnym krążku o jak zwykle dziwnej nazwie, bardziej wyrazi siebie i postara się o większą spójność produkcji.

Reasumując- poprzedniczka udowodniła wszystkim, że autor jest porządnym reprezentantem polskiej sceny, natomiast ,,Etenszyn: Drimz Kamyn Tru’’ nie musi nic nikomu udowadniać, więc VNM korzystając ze swobody artystycznej  nagrał to, co mu w duszy grało. Z jakim skutkiem?

     Spokojnie, przedstawiciel wytwórni PROSTO w żadnym wypadku nie zagubił swojego charakteru, znanego z wcześniejszych dokonań. Mimo bardziej dojrzałych tematów, opisujących jego życie w przeciągu ostatnich miesięcy, zachowuje te elementy stylu, które najbardziej go wyróżniały. Dalej więc nawija dość szybko i czuć w jego głosie sporą charyzmę, a teksty są.. po prostu VNMowskie. Największym novum w jego image’u okazują się na pewno warstwy wokalne, których w poszczególnych utworach jest naprawdę sporo- atakują nas już od pierwszego numeru (brak tu intra). O dziwo to wszystko wyszło całkiem znośnie i na pewno nie przeszkadza w odbiorze albumu,a wręcz przeciwnie- dzięki specyficznej stylistyce całego dzieła śpiewane fragmenty nie tylko nie przeszkadzają, a wręcz są mile widziane. Umówmy się- siedmioma oktawami Tomek nie dysponuje, ale to jego niskie, spokojne zawodzenie naprawdę może się spodobać. Dobrze wyszło to chociażby w singlowym ,,Na Weekend'' lecz trzeba zaznaczyć, że najlepszy refren znajdziemy w numerze ,,Dym’’- słyszymy w nim Marysię Starostę. Sposób, w jaki zaśpiewała może budzić uznanie naszych membran, bo tak klimatycznie nie było nawet na ,,Czystej Brudnej Prawdzie''. Sam kawałek to przepełnione emocjami wspomnienie, co rzadko spotykane u VNM-a, a częstsze na samej ,,Etenszyn..’’

     Fał En nie puszczał słów na wiatr. Zgodnie z zapowiedziami przedpremierowymi płyta jest dziełem spójnym i choć nie można mówić tu w żadnym wypadku o albumie koncepcyjnym, to wreszcie mamy element, którego nazwę należy wypowiadać złowrogim szeptem- klimat. Czuć emocje, czuć prawdę i przede wszystkim czuć dreszcze na karku. Wciąż trafiają się co prawda bardziej bangerowe kawałki, takie jak ,,Choćbym miał zostać sam’’, gdzie udziela się Wozzo, albo bezpretensjonalne i przebraggowane ,,Supernova’’. Właśnie dzięki takim urozmawiceniom nowe dziecko rapera nie nudzi. Gdy liczysz na spokojny śpiew, akurat zostajesz zaskoczony mocnymi wersami pod ostrym bitem. I wcale nie ma mowy o stracie atmosfery, bo po chwili wszystko wraca do ,,normy’’. Super robota, bo VNM staje się przez to artystą kompletnym.

     To, że raper swoim flow po raz kolejny zje resztę rapsceny, było równie oczywiste, jak świadomość, że zima znowu zaskoczy drogowców. Nie ma chyba bitu, w który ten ziomek by nie wszedł. Takiego talentu nie otrzymuje wielu, a wraz z nim  w parze idzie całkiem niezła liryka i merytoryka. Same instrumentale nie grają tu szczególnie ważnej roli i gdzieś tam pobrzdękują w tle, niemniej trzymają poziom i tworzą dobrą korelację z głosem VNM-a. Wyjątkkiem jest za to nietuzinkowy podkład w ,,Dymie’’ i spokojny w ,,Jesteś’’, gdzie sam raper co chwilę zmienia styl nawijania.

     Wszystko ślicznie i pięknie, ale trzeba przyznać, że VN ma taki styl, że nie każdemu przypada do gustu. Jeśli dotąd nie lubiłeś jego rapowania, to ten album nie zmieni twojego nastawienia. Trafiają się tu bowiem typowe dla artysty wersy wpędzające w konsternację, choćby już pierwsza linijka w ,,Na Weekend’’:

,,Bo jestem sobą i pierdolę to, że nie umiem śpiewać i wezmę te lekcje śpiewu’’

Takie dziwne twory są nadal obecne, ale przyznać należy, iż słychać je zdecydowanie rzadziej. Poza tym jest u mieszkańca Elbląga jakaś cząstka, która rzeczywiście potrafi denerwować- nie potrafię napisać co to jest dokładnie- czy przesadny brak skromności, czy propsowanie Sokoła w co drugim kawałku, ale subiektywnie coś mi w jego image’u zgrzyta i nie mogę się z nim całkowicie zżyć.

     Zwrot w karierze? Jeszcze nie, ale świetnym pomysłem było spróbowanie czegoś nowego, a przy tym zatrzymanie rozpoznawalnego stylu. Człowiek z blizną nie zawodzi i wydaje dobrą produkcję, która idzie raczej w stronę ewolucji niż rewolucji. To krążek inny od pozostałych jego dokonań, przez co porównywanie go do poprzedniczek zwyczajnie mija się z celem.